9 oktober:
De maandagochtend kruipt voorbij, ik heb eigenlijk nog vrij. Ik heb achterstallig werk dus besluit om te gaan werken om mijn gedachten te verzetten. Dit lukt gelukkig aardig, veel telefoontjes en afleiding dus. Patrick stopt zijn werkzaamheden qua verbouwing en gaat mee naar het ziekenhuis, wat ik toch wel erg prettig vind.
Op de afdeling radiologie moet ik mij melden voor een mammografie, beide borsten worden gefotografeerd. Links valt me mee, maar rechts doet wel ongelooflijk veel zeer en dat geeft mij geen goed gevoel. Vervolgens worden de foto’s beoordeeld en ondertussen nemen we weer even plaats in de wachtkamer. Na even te hebben gewacht worden we binnengeroepen door een arts en hij vertelt ons dat in de rechterborst iets ‘verdachts’ te zien is en hij onderzoekt mij even. Tijdens het krijgen van de echo is het goed in beeld dat er ‘iets’ zit wat er niet hoort te zitten. Er wordt een biopt genomen, ook mijn oksel wordt met de echo bekeken, deze ziet er tot mijn geruststelling wel rustig uit. Maar er wordt me wel verteld dat het er niet goed uitziet en dat ik me moet voorbereiden op een uitslag die niet goed zal zijn. Een afspraak voor de uitslag wordt gemaakt, deze is gelukkig al dezelfde week op donderdagmiddag.
12 oktober:
De dagen tot donderdag duurden lang, ik heb me door de dagen heen geworsteld. Donderdagochtend op werkbezoek geweest in Hoofddorp om de dag zo normaal mogelijk te laten verlopen. Dit was gelukkig een heel dankbaar en nuttig bezoek wat mij een heel goed gevoel geeft. De middag is aangebroken en ook Patrick heeft zijn werk even neergelegd om met me mee te kunnen naar de afspraak op de mammacare. Daar loopt het uiteraard gigantisch uit en zitten we ruim 45 minuten te wachten op onze afspraak. Dit is slopend en duurt vreselijk lang. In de wachtkamer zit een mevrouw met een mutsje en kaal hoofd en krijgt ondertussen in de wachtkamer blijkbaar goed nieuws, want ze huilt van blijdschap. Dit is wel vertederend maar erg confronterend, en meteen voel ik mij een soort van ‘lotgenoot’. Terwijl ik mijn uitslag nog niet eens heb gekregen.
We worden uiteindelijk binnen geroepen; krijg de uitslag ‘kwaadaardig’ met vervolgens de uitleg erbij. Een afspraak voor een MRI is de volgende stap. We lichten de directe familie en de kinderen in, een loodzware taak is het om als moeder te moeten vertellen aan je kinderen dat je ernstig ziek bent.
18 oktober:
Bloedprikken voor het GEN onderzoek (vanwege de familiaire geschiedenis). En daaropvolgend de MRI. Wat is dit vreselijk, een tunnel in met een hoop herrie en heel veel gedachten die dan door je hoofd heen gaan.
24 oktober:
Gesprek met Chirurg Drs. Van der Meij. Zij onderzoekt mij en vertelt de bevindingen van de MRI en wat de volgende stappen zullen zijn. Vanwege de Hormoongevoeligheid en de grootte van de tumor met laesies wordt er besloten om een FES PET scan te laten doen om mogelijke uitzaaiingen te kunnen traceren. De tumor zelf is 3.5 centimeter, het totale gebied is 7 centimeter. Ze vertelt mij dat in een heel groot gedeelte van de borst en aan mijn tepel kleine laesies (satellietjes) zitten en zij de kans op een borstbesparende operatie heel klein acht. En dat ik van een borstamputatie moet uit gaan. Het chemotraject zal na een gesprek met de Oncoloog dr. Besseling gaan starten. Dit nieuws komt toch wel heel hard binnen en ik voel de grond onder mijn voeten wegzakken. Wat een k.t nieuws.
Reactie plaatsen
Reacties