De allerlaatste!

3 april: 

De dag van de laatste chemo! Ik ga met een grote doos chocolade en een bedankkaartje met Patrick naar het ziekenhuis. We maken er een feestje van. De meiden van de kurenkamer in het Flevoziekenhuis zijn fantastisch voor me geweest. 

4 april: 

De ene bos bloemen na de andere wordt bezorgd vandaag. Ik besef me weer wat een hoop lieve mensen ik om mij heen heb en waar ik sta. Zo lief hoeveel mensen er mee leven. Maar ik ben echt op, gesloopt door de chemo. Ik ben moe en duizelig, voel me echt niet goed. 

5 april: 

Patrick is vrij. Hoe beroerd ik ook ben, ik wil weg van huis. Ik wil naar de boot, het heeft me vorig weekend zoveel goed gedaan. Dus Patrick hijst me in de auto en sleept me naar de boot. Ik voel me toch heel erg fijn hier. Mijn schoonvader is jarig, we drinken bij hen op de boot, die 5 meter verder ligt  een kopje koffie. Het vreet al mijn energie op, maar het voelt voor mij als een overwinning. De rest van de dag lig ik in bed, ik slaap bijna alleen maar. 

6 april:

Een prachtige lentedag, 20 graden,  terrasweer.  Ik slaap begin van de middag dik twee uur. Einde van de middag belanden we lekker op het terras met vrienden van de haven. Een wijntje erbij zou fantastisch zijn, maar drinken doe ik nog niet. Ik voel de vermoeidheid opkomen maar geef er niet aan toe. Om 21.00 uur strompel ik terug naar de boot.  Hondsberoerd, te veel gevraagd van mezelf dus. Ik ga meteen door naar bed. Slapen lukt niet, te moe, te veel indrukken. 0:00 uur zie ik het nog worden en dan val ik uiteindelijk als een blok in slaap.

7 april: 

Ik word laat wakker. En het gaat weer redelijk. ’s Middags gaan we weer naar huis, want we hebben een etentje gepland staan met onze vrienden Vincent en Diana. Het is een uur rijden, ik slaap de hele autorit en kom redelijk uitgerust aan. Het is een gezellige avond, ik drink voor het eerst weer één glaasje wijn, heerlijk genoten ervan. We vertrekken wel weer op tijd naar huis. Al snel val ik in de auto, alweer in diepe slaap. 

8 april: 

Ik word gebroken wakker, voel me niet goed. Toch een veel te vol en druk weekend dus. Ik ben heel erg verdrietig, dit had ik niet zien aankomen. Zit niet lekker in mijn vel vandaag. Wilde naar mijn ouders, maar dat lukt me niet. Ik ben ook weer erg duizelig en heb veel hoofdpijn. Ook ben ik snotverkouden, wat een achtbaan blijft dit toch. Ik doe heel rustig aan vandaag en heb vooral rust in mijn hoofd nodig om te verwerken hoe de chemo’s fysiek zoveel  kapot hebben gemaakt bij me. 

9 april:

Ik trek een beetje bij gelukkig, ik doe wel heel rustig aan want vanmiddag komen onze vrienden Marcel en Nicole uit Spanje voor een paar dagen naar Nederland, ze logeren bij ons. Ik ben fit genoeg om ze op te halen van Schiphol. Terugrijden laat ik wel aan Marcel over, dat is nog te veel. Bang weer duizelig te worden tijdens het rijden. Heb ook een flink stuk gelopen van P1 naar de aankomsthallen. Wanneer ik weer thuis ben komt alles keihard binnen. Inmiddels is ook Patrick vanuit zijn werk thuisgekomen. Ik besluit te gaan liggen, slapen lukt niet, te veel indrukken, het is chaos in mijn hoofd. Trots op het stuk autorijden weer sinds lange tijd, maar verdrietig dat ik nu zo kapot ben en ook weer hoofdpijn heb en duizelig ben. Ik word geroepen om te komen eten. Ik hou het vol te tafelen tot 22:00 uur. Maar eenmaal weer in bed ben ik ontzettend beroerd en duurt het lang voordat ik kan slapen.