Het is nu zondagochtend. Een weekend op de boot zoals zo vaak. Heerlijk, ik kom er altijd tot rust. Net lekker met Zeus naar het strandje geweest, even wakker worden. En nu het besef...
Het werken ging deze week erg goed en ik genoot ervan, maar wel bekaf, veel in het verkeer, goede gesprekken, veel indrukken. Concentratie is nog wel een dingetje bleek ook deze week weer. Chaos is het nog in mijn hoofd.
Vrijdagavond in de havenkom even naar live muziek gekeken, een klein uurtje, goed te doen, niet zo heel druk was het daar. Zaterdag een paar boodschapjes gedaan en verder even niets, lekker chill. Het weer is stormachtig, dus we kunnen ook niet zoveel dan niks doen. Patrick voelt zich niet zo lekker, hij heeft een kies laten trekken eerder deze week waar hij erg last van heeft.
Zaterdagavond stond er een feestavond gepland op de haven zelf. Ik keek er ontzettend naar uit. Live muziek, terrasje, wijntje gezellig, zo begon het.. Terwijl we daar zitten met vrienden op het terras, loopt het vol rondom het podium en rondom ons tafeltje. Het terras raakt vol, overvol. Een deken van benauwdheid overvalt me, ik moet weg. Blinde paniek, ik moet weg daar, krijg geen lucht, druk op mijn borst, wat is dit nu weer? Mijn hoofd kan deze drukte nog niet aan. Het is teveel besef ik me nu achteraf... Verdriet, boosheid frustratie. Patrick brengt me naar de boot, het duurt uren voor ik weer normaal op adem ben. Emoties zitten hoog, ben er zo verdrietig van. Ben zo bij iedereen weggelopen, schaam me ook een beetje.
Pfffff. Ik ben er nog lang niet.
Reactie plaatsen
Reacties